EVC Edamse Voetbal Club
Het was vandaag een van die eeuwige voetbaldagen: ‘s-ochtends door de mistflarden een stukje rijden, koeien in de velden naast de weg, zwart en zwevend in de mist, een klein septemberzonnetje dat omhoog klimt. We waren vandaag te gast bij Spartanen in Wognum. Een schitterend sportcomplex, helemaal nieuw, 16 prachtige kleedkamers, kunstgrasveld. Alleen vandaag voor ons de verkeerde club, want het was de tegenstander.
Wognum trad aan met een meidenteam dat een paar meter groter was dan het onze. De kleinsten onder ons team waren even geimponeerd, maar de snelsten van ons waren sneller dan de reuzen van Spartanen. En Sophie scoorde al na 2 minuten. Dat was genoeg voor het team om de schroom van zich af te gooien en vrijuit te spelen. Nog een paar kleine kansjes volgden, tot de rood-witten vat kregen op de bal en scoorden.
Even later werd het 2-1 door een dubieus doelpunt. De bal ging de lijn niet over, alleen de scheidsrechter, op de middellijn, vond van wel.
Caroline stond in een rose windjack aan de kant, omdat ze geblesseerd is aan haar longen. Ze zei in de rust tegen het team: “zij zijn groter, maar wij zijn beter!”
De start van 2e helft was lastig voor EVC. Wognum drong aan en maakte 3-1, ondanks het goede keeperswerk van Lisa en sterk verdedigen van o.a. Sanne Laan, die een bal van de lijn haalde.
Ik weet niet of het Wognum was dat verslapte of EVC dat bleef gaan, maar het beeld van de wedstrijd kantelde. Sofie kreeg het op haar heupen, was vrij voor de keeper, alleen het schot miste kracht. Een minuut later nam ze weer de bal mee, vrij voor de keeper en schoof toen de bal handig links de goal in. 3-2 op het scorebord en EVC was sterker! Bal na bal werd veroverd en de ouders aan de kant, met zonnebril en prettig in de zon, voelden dat er meer in zat. We keken gespannen hoe de meiden van Wognum hun ballen verspeelden. En toen floot de scheidsrechter ineens af voor het einde van de wedstrijd. Op de Edamse horloges was nog zeker 5 minuten te spelen. Een beetje jammer dat we zo verlore. Maar wat een goede wedstrijd! Met name verdedigend zijn de meiden enorm gegroeid in de afgelopen weken!
En wat een heerlijk weer! Da’s dan weer fijn voor de ouders langs de lijn.
Bert van der Meer (vader van Lisa)