EVC Edamse Voetbal Club
Gisteravond kregen wij het verschrikkelijke bericht dat Rolph Meijer is overleden. Verdriet en ongeloof bij dit afschuwelijk nieuws dat bij EVC, en waarschijnlijk bij heel Edam, inslaat als een bom. Rolph, één van de boegbeelden van EVC in het algemeen, hét boegbeeld van het EVC dames- en meisjesvoetbal in het bijzonder. 52 jaar oud, sinds anderhalve week trotste grootvader en nu plotsklaps overleden. Het is onwerkelijk en niet te bevatten.
Rolph meldt zich in 1973 op 8-jarige leeftijd aan bij EVC. Hij kan lekker voetballen, doorloopt de hoogste jeugdelftallen en wordt als C-junior zelfs geselecteerd voor het Waterland-team. Een onwillige knie staat een langdurige carrière als selectievoetballer in de weg en Rolph gaat uiteindelijk in een lager seniorenteam spelen. Hij is dan al begonnen als vrijwilliger, want op 16-jarige leeftijd assisteert hij al bij trainingen van de jeugd. Zo’n 20 jaar is hij betrokken bij de jeugd, maar als in 2003 de damesafdeling van EVC o.l.v. Marco Medik een herstart maakt stapt hij over en gaat Marco helpen. Als Marco er een paar seizoenen later mee stopt neemt Rolph het van hem over en wordt hij de grote animator van het dames- en meisjesvoetbal bij EVC.
Rolph regelt alles voor het EVC dames- en meisjesvoetbal. De bezetting van de teams, de leiders, de trainers, festiviteiten bij kampioenschappen enz. Hij is de persoonlijke motivator van alle dames en meisjes. Jong of oud, goed of slecht, het maakt Rolph niet uit. Hij staat klaar voor al ‘zijn meiden’. Hij is zelf trainer/coach van een team, maar assisteert ook bij de andere teams en probeert zoveel mogelijk langs de lijn de verrichtingen van de teams te volgen. Dankzij zijn tomeloze inzet en onophoudelijk enthousiasme groeit deze EVC-tak van 13 leden in 2003 naar ruim 100 leden in 2017.
Maar Rolph is betrokken bij alles wat met EVC te maken heeft, staat voor iedereen klaar en is bijna iedere dag van de week op de club. Een wedstrijd fluiten, kantinedienst draaien, de Sinterklaas- en kerstversiering ophangen, invallen als trainer/coach, voor Rolph is niets te veel. Hij had juist plaatsgenomen in de jeugdcommissie, had zich aangemeld als inval-grensrechter bij EVC 1 en zou per 1 januari tot en met het einde van dit seizoen de kantinediensten gaan coördineren. Voor al zijn werk voor EVC wordt Rolph in 2013 benoemd tot lid van verdienste. Naast voetbal was biljarten zijn andere passie en Rolph was sinds een paar jaar voorzitter van biljartvereniging Het Moet Kunnen. Ook ging hij al een aantal jaren mee als begeleider bij het jaarlijks Bosvolkkamp.
Privé zat het hem niet altijd mee. Daarom was het zo mooi dat hij sinds kort grootvader was van kleinzoon Boaz. Iets waar Rolph ontzettend trots op was.
Een EVC zonder Rolph is niet voor te stellen, maar het is de harde werkelijkheid. We wensen zijn dochter Michelle en haar partner en verder alle vrienden en bekenden van Rolph alle sterkte toe de komende tijd.
Het is sowieso voor alle teams al winterstop, maar vanwege het overlijden van Rolph zijn de verdere trainingen deze week afgelast. De keepersschool gaat vrijdag niet door en ook het zaalvoetbaltoernooi van De Prinsenbar van a.s. zaterdag is afgezegd.
Morgenavond (donderdag 21 december) stond de jaarlijkse kerstbijeenkomst voor senioren en JO19-teams op het programma. Een avond waarbij Rolph ook aanwezig zou zijn en waar hij altijd ontzettend naar uitkeek. Het geplande buffet is afgezegd, maar wij kunnen ons voorstellen dat bij veel leden de behoefte is om toch bij elkaar te komen. Daarom is de kantine morgenavond vanaf 19.00 uur open voor een ieder die dat wil. Voor een kop koffie, een praatje en om herinneringen op te halen aan Rolph.
Zodra er nieuws is over de uitvaart wordt dat op de EVC-site bekend gemaakt.
Namens het bestuur van EVC,
Erwin Rossenaar
Voor het jubileumboek bij het 100-jarig bestaan werd Rolph door Dick van Straaten geïnterviewd. De tekst van dat interview is hieronder terug te lezen.
Een hart voor vrouwenvoetbal
‘EVC Dames’ prijkt achterop de jas van de man die de tweede lichting van de damesafdeling van EVC groot heeft gemaakt. Natuurlijk, velen hebben sinds 2003 hun steentje bijgedragen, maar er is maar één animator, één as waarom alles draait, er is maar één Rolph Meijer (1965). Wat drijft iemand die vijf dagen in de week op de velden staat? Die zijn ziel en zaligheid in het vrouwenvoetbal legt?
Toen Rolph als achtjarig jongetje in 1973 bij EVC ging voetballen waren er op de Edamse velden nog geen dames te bekennen. Damesvoetbal kwam er in 1978, toen een groep meiden het aandurfde om het mannenbolwerk te slechten. Hun durf werd beloond met de groei en bloei van een heuse damesafdeling binnen EVC. Die bloei duurde tot het jaar 2000, toen de afdeling tot groot verdriet van de meiden van het eerste uur werd opgeheven. Drie jaar later deed zich echter een kans voor om een doorstart te maken. Rolph: ‘Twee meiden die bij Oosthuizen voetbalden kwamen met het verzoek om weer een dameselftal bij EVC op te richten. Ze zouden meteen acht dames meenemen. Ik had vanaf mijn zestiende al pupillen en junioren getraind, en toen Marco Medik mij als assistent-trainer en leider van het nieuwe dameselftal vroeg, leek me dat wel wat. We begonnen met dertien speelsters, krap dus, maar omdat ze er altijd waren, liep het goed.’
In 2013 is Rolph bezig aan zijn tiende seizoen. Wat klein begon, groeide uit tot een florerende damesafdeling. Reclame van mond tot mond, meiden die op het Schoolvoetbaltoernooi ontdekten hoe leuk voetbal kan zijn, vriendinnen die elkaar overhaalden: zo ging dat toen. Nu is damesvoetbal iets heel normaals, maar hoe was dat in die begintijd? Moest het mannenbolwerk geslecht worden? Vooroordelen overwonnen worden? Rolph: ‘Zeer zeker, en ik heb mij daar altijd erg over opgewonden. “Zonde voor ’t gras”, hoorde je dan. Maar geldt dat dan niet voor een D5 of E6? Er waren ook ouders die het maar eigenlijk niets vonden dat hun dochter ging voetballen. Maar het duurde niet lang of ze kwamen altijd kijken. Langzaam groeide ook binnen de vereniging de acceptatie, al heb ik vaak in de bres moeten springen voor het vrouwenvoetbal. “De dames kunnen wel op het C-veld”, nou, toen ik dat hoorde, ben ik in de bestuurskamer ontploft. Het C-veld! Ik moest nota bene de doelnetten nog repareren! Ik kan slecht tegen zulk onrecht. Nu is dat gelukkig anders. Het bestuur neemt het damesvoetbal serieus.’ Rolph bladert door een multomap met aantekeningen die hij sinds 2003 heeft gemaakt. Statistieken van het wedstrijdverloop, de eindstanden, de vele verslagen die hij heeft geschreven: voor hem ligt het archief van tien jaar vrouwenvoetbal. In al die jaren is er veel gebeurd, maar wat waren de meest gedenkwaardige momenten?
‘De thuiswedstrijd tegen Fortuna Wormerveer MB1, in het seizoen 2009-2010, toen onze MB1 kampioen werd, of de wedstrijd dat keepster Annet Steinhauzen voor het eerst een penalty stopte. Niet te vergeten het eerste kopdoelpunt, gemaakt door Eline Ruck. Ik had de meiden beloofd dat ik dan een rondje om het veld zou rennen, maar ik had te veel last van mijn knie. Viola Everaars heeft toen mijn hoofd kaal geschoren! Er zijn meer hoogtepunten. De Dames zijn twee keer kampioen geworden in de zaal en zijn van de derde naar de eerste klasse opgeklommen. En dan is er de geruchtmakende uitwedstrijd tegen Zwanenburg, die onze dames met 2-3 wonnen. Zwanenburg móest winnen, want ze stonden bovenaan. De scheidsrechter deed er werkelijk alles aan om de thuisclub over de streep te trekken. Viola Everaars kreeg zomaar geel wegens ‘commentaar’. Toen Selma Evrengün even later de laatste vrouw er dik uitliep en keihard afgestopt werd door de uitkomende keepster kreeg zíj rood, terwijl die kaart toch echt voor de keepster getrokken had moeten worden. Met tien vrouwen verder, maar we maakten de 2-2, die bal stuiterde twee meter achter de lijn, een zuiver doelpunt, dat toch werd afgekeurd en pas na lang aandringen alsnog goedgekeurd. In blessuretijd maakten wij 2-3! De scheidsrechter trok vervolgens nog eens acht minuten blessuretijd uit.Belachelijk. “Scheids, het wordt donker, Studio Sport begint zo!” riep ik, maar veel hielp het niet. Wel gewonnen!’
Een gezond fanatisme kun je Rolph zeker niet ontzeggen. Het gaat hem in de eerste plaats om de verbetering van het spel. Zijn doel is dat de meiden en dames beter gaan voetballen en altijd gemotiveerd het veld op gaan. Een wedstrijd kan verloren worden, maar als er goed samen is gespeeld en iedereen strijd heeft geleverd, dan kan hij daar erg van genieten. ‘Uiteindelijk staat het plezier voorop. Coachen langs de lijn, dat is heel mooi, zeker als ik de trainingsstof terugzie op het veld. Ik baal ontzettend als de wedstrijd zondag is afgelast, net als toen ik zelf nog voetbalde. Bedenk dat ik er vijftien uur per week mee bezig ben. Dan wil je ook spelen en resultaten boeken. Want daar gaat het mij uiteindelijk om. En je krijgt er ook veel gezelligheid voor terug. Iedereen groet je, iedereen kent je. Texel, België, Zeeland, Appelscha, Den Helder, Almere: elk jaar hebben we een weekend vol activiteiten. Laatst werd het kampioenschap in de zaal gevierd in café Thomas. Viola overhandigde me een groot cadeau. Ik dacht aan een elftalfoto, maar het was een oorkonde voor de “beste coach van Nederland 2011-2012”. Dat doet wat met je. Dat is meer waard dan duizend euro.’
Tussen Rolph en de speelsters, jong en oud, bestaat een erg goede band. Iedereen loopt met hem weg. Wat is daar toch het geheim van? ‘Nooit mensen die een fout maken openlijk afvallen. Wel de waarheid zeggen, maar niet kwetsen. Fatsoenlijk blijven, niet schelden. Maar vooral jezelf blijven. Met mij moeten ze het doen. Ik ben gewoon Rolph, en dat is het.’ (DvS)