EVC Edamse Voetbal Club
EVC MO19-1 – LEGMEERVOGELS MO19-1 0-4 (0-3)
Een bekerduel tegen een sterke ploeg uit een hogere klasse. Het team dat zou winnen plaatste zich bij de bovenste zestien. Helaas wist EVC op geen enkele basis aanspraak te maken op de zege. De ploeg uit Uithoorn opende met een vijfmans blok in de verdediging en er waren veel wisselingen van positie. Ze waren bijna allemaal zeer behendig met de bal, snel en fysiek sterk. Dit was iets te hoog gegrepen voor onze MO19-1, waarin veel jonge en fysiek nog iets zwakkere speelsters de basis vormen en daar komt nog een behoorlijke blessuregolf bij kijken ook. Door dit laatste moesten er weer noodgedwongen verschuivingen plaatsvinden in de opstelling en moesten twee invalsters het team aanvullen.
Maar toch wist EVC in het eerste kwartier stand te houden en met schoten van Famke Stuijt en Nina de Groot de keepster van Legmeervogels te testen. Echter tot uitgespeelde kansen in de zestien kwam het niet. De druk van de gasten werd steeds groter en kon een treffer haast niet uitblijven. En dat gebeurde dan ook, driemaal zelfs voor de thee. Het was alleen jammer dat de doelpunten op een manier vielen, waarvan je zegt dat ze met een beetje meer geluk en overleg wellicht voorkomen hadden kunnen worden. Maar er valt de goed verdedigende Noah Suurmond en Annemijn Westerneng niet te verwijten dat zij bij de 0-1 elkaar niet helemaal begrepen, want deze meiden spelen gewoonlijk in de voorhoede. Ook backs Annicka Kuipers en Femke Wijnandts gaven alles, maar de snelle en technische spits wist door te breken en de uit haar goal stormende Fenna Swier te omspelen en simpel raak te schuiven, 0-2. Ondertussen was Annemijn naar de frontlinie geschoven om de nog steeds met een kwetsbare knie spelende Sam Hennis af te lossen en nam Patricia Molenaar plaats in de defensie. De halfspeelsters Daphne de Groot en Faye Suurmond hadden het ook zwaar, want er moest volle bak mee gelopen worden met de opkomende middenvelders en bij balbezit zat Legmeervogels er meteen bovenop. Vlak voor rust viel zogezegd de 0-3 en daarbij had de voor de rest prima keepende Fenna de pech dat zij een schot niet kon klemmen en de spits een fractie van een seconde eerder reageerde dan de Edammer verdedigsters. En EVC had nog het beetje geluk dat een schot via de binnenkant van beide palen het veld weer in caramboleerde.
Met Jamy Haselager en Paola van Daalen als links en rechtshalf en Nora Kramer en Iris Taam als verse verdedigers werd begonnen aan de tweede helft. Zoals de laatste tijd gebruikelijk is, trok Noah nu ten aanval en was Kim Bakker de laatste vrouw. Er was nog een sprankje hoop, want de geel/blauwe spitsen werden letterlijk op de huid gezeten en wist EVC een paar goede snelle tegenaanvallen op te zetten. Wie weet wat een tegentreffer los zou kunnen maken bij de gastvrouwen en eventueel tot enige paniek zou kunnen leiden bij de opponent. Maar ook aanvallend zat het niet mee. Een sterke actie en dito schot van Noah werd nipt uit de hoek gedoken en individuele acties van Nina en Famke strandden in schoonheid. En toen na een kwartier een beetje uit het niets de 0-4 viel, door een sterke actie van een voorwaartse, was de strijd dan ook echt gestreden. En om nog iets te forceren had de trainer nog een ander strijdplan in gedachten en enkele wissels in petto, maar toen werd het duel abrupt tot een einde gebracht door totale duisternis. Volgens de insiders van onze club zouden de lichtmasten op veld B om 22.00 uur vanzelf uitfloepen. Tijd zat dus om een wedstrijd uit te spelen en eventueel nog strafschoppen te nemen, maar tot ieders stomme verbazing gebeurde dit om 21.00 uur al. In overleg met trainers, leiders en arbiter werd deze 0-4 als eindstand beschouwd. EVC dus, toch wel terecht, uitgeschakeld voor de beker, maar we zijn strijdend ten onder gegaan en dat is een zeer positief punt.
Rolph