EVC Edamse Voetbal Club
Het is gewoon warm…..diep in September, maar blijkbaar kan dat tegenwoordig allemaal…heerlijk. Lang leven ‘global warming’. De grasmat onder de rook van de Amsterdamse energiecentrale is net gemaaid, weliswaar nog een beetje lang, maar op zich best be-voetbalbaar.
De eerste shock voor onze D1 komt echter bij het betreden van de kleedkamers. De leiders/trainers kennen dit type verenigingen maar al te goed en zijn dus niet verrast als ze het ‘hok’ waarin omgekleed moet worden betreden. De kids echter zijn iets meer aangedaan en hoewel niemand het laat merken is het toch wel spannend zo’n ietwat gevangenisachtige ambiance.
Met 13 man opgepropt in een kleine kleedkamer, snel omkleden en dan het veld op, alwaar DWS (Door Wilskracht Sterk) al aan het inspelen is. De trainer met de handen op de rug spoort zijn team van straatvoetballertjes (in Amsterdam doen ze dat nog) aan. Wij werken onze eigen opwarm routine af en kijken af en toe met een schuin oog naar het fel aangespoorde blauw zwart van DWS.
Een ouder fluit de wedstrijd. Hoewel nood wet breekt, zou dit echter niet lekker uitpakken. De aftrap wordt genomen en direct grijpt iemand naar zijn voet. Het blijkt namelijk geen voetbal te zijn waarmee gespeeld wordt, maar een bowling bal. Zowel ondergetekende als Rob, langs de zijlijn, verbazen zich over de slechte conditie van de speelbal, maar veel tijd om over dit soort zaken na te denken is er niet. DWS is duidelijk stukken feller dan de timide jongens van de D1. De mannen laten zich toch wat intimideren en dat is in de regel geen recept voor succes.
Er moet worden gezocht naar de diepe bal over de verdediging heen van DWS want in de individuele duels breken we geen enkel potje. Dan na een minuut of vijf in de eerste helft gebeurt waarop we hopen Jeffrey Karstens krijgt een schitterend balletje breed en werkt deze achter de keeper van DWS 0-1. Het werkt als een spreekwoordelijke rode lap op een stier. DWS doet er namelijk een schepje bovenop en de wedstrijd verhardt zienderogen. Het publiek verwondert zich over het gedrag van zowel spelers als arbitrale duo (Jan Treuren aan onze kant vlagde zoals altijd onberispelijk), maar dit vond geen gehoor. De eerste helft duurde bij kans 45 minuten, maar ook dat scheen de scheidsrechter niet echt een probleem te vinden. Dan fluit de scheids eindelijk voor de rust.
De rust is werkelijk nodig, want er wordt op het veld gebikkeld. Het is fysiek (hard), grof (taalgebruik) en fel. Na de rust is het niet veel anders. Sterker nog het spel verhardt zo, dat het publiek vraagt om ingrijpen vanaf de zijlijn om de boel niet ‘uit de hand te laten escaleren’. Inderdaad een contaminatie, maar dat mag ook, wat zo was het daadwerkelijk.
Er werd te veel geschopt en dat leverde zowel blessures als tranen op. Zelfs langs de kant lieten we ons opjutten, wat de speelstijl van onze jongens en de wedstrijd in zijn algemeenheid niet ten goede kwam. Maar het verschil wordt gemaakt door voetballende kwaliteit en daar was de D1 op uit. Het team bleef vechten en hoewel onder grote druk hield het stand. Samen werd keihard gestreden voor de overwinning. De eerbied gebiedt te zeggen dat de tweede helft voornamelijk op onze helft werd gespeeld. Hoewel het ons langs de zijlijn soms dun door de broek liep, hielden we vertrouwen . Een doelpoging van DWS werd op het nippertje gestopt door een twijfelende Youri Ooms, maar de redding was daardoor niet minder mooi.
Het was Vincent Wissels die na een uitgooi de linksback van DWS wist te verschalken, de bal voorzette op Ryan de Wit onze spits die het verschil zou gaan maken. Hij pingelde in de laatste cruciale minuten de bal over de doellijn, een geweldig moment voor het team. Ryan sprong letterlijk een gat in de lucht en hoewel er nog net geen hoopje werd gemaakt, was dit wel de bevrijdende goal waarop was gewacht.
Nu was het zaak de wedstrijd geconcentreerd uit te spelen en verdedigend te denken. De overwinning veilig stellen en niet te veel risico lopen. Dat bleek moeilijk genoeg. Sommige spelers konden zich niet inhouden en zochten toch de weg naar voren, met alle risico’s van dien. Een incident tussen onze keeper Youri Ooms en de nummer 8 van DWS liep gelukkig met een sisser af en het was overduidelijk dat dit niet al te lang meer moest gaan duren. Dan volgt na bijna 90 minuten het bevrijdende eindsignaal en de D1 is terecht dolblij met de overwinning. Eentje waarover nog veel zou worden nagepraat.
Mannen een wedstrijd om trots op te zijn, niet zozeer vanuit sportiviteitsoogpunt, maar wel het toonbeeld van samen ‘knokken’ om te winnen.
nawoord…..
Na het douchen vertrekt de D1 huiswaarts. Jullie stukjesschrijver laat zijn blik nog een maal gaan over het complex en ziet op het veld waarop de strijd werd uitgevochten, de trainer van DWS D2 zijn team toespreken. Hij stelt zich in niet misverstane bewoordingen de vraag waarom zijn team zich heeft laten overklassen door EVC? De kopjes van de spelers van DWS hangen. Als ik had mogen antwoorden…..’wij waren beter, hebben geknokt als straatschoffies en terecht gewonnen’.