EVC Edamse Voetbal Club
EVC C1 –SV Ilpendam C1: 3-2
In een bloedstollende wedstrijd heeft de C1 at last gewonnen van aartsrivaal en koploper Ilpendam. Drie keer visten onze jongens naast het net (september 2014: 4-2; voorjaar 2015 1-2 en 3-1), maar nu kwam er eindelijk loon naar werken en ook gerechtigheid, omdat van die drie eerdere ontmoetingen EVC twee keer de beter voetballende ploeg was.
Dat de ochtend in jubel zou eindigen was na een kwartier spelen een utopische gedachte. Ilpendam begon feller aan de wedstrijd en maakte in de 15e minuut 1-0 door een mooie lob over doelman Sjors die niet goed wist of hij wel of niet moest uitkomen. EVC leek wakker geschud, maar twee minuten later belandde een niet geplaatst schot voor de voeten van een aanvaller die beheerst de bal in het doel schoof. Het zal toch geen walk over worden – dat was de gedachte die bij mij opkwam. Maar vanaf de aftrap werd rechtsbuiten John de diepte ingestuurd. John, dit jaar goed op gewicht en mede daardoor snel geworden, zette perfect voor en spits Aaron rondde zeer fraai in de linkerbovenhoek af. De burger kreeg moed. EVC ging beter spelen, kreeg de overhand en creëerde twee grote kansen: een voor Eric die zijn inzet door de keeper gekeerd zag en een voor Sam, die de bal van een kleine en daardoor moeilijke afstand (want minder ruimte om het lichaam achter de bal te houden) over het doel over werkte. Tekenend voor de wederopstanding van EVC was het spel van D1-speler Coen Prinsze. In de eerste tien minuten speelde Coen nog wat onwennig en gaf hij een paar verkeerde passen, maar daarna won hij zijn duels, kwam hij geregeld vóór zijn man en stuurde hij met strakke ballen Semmi of Aaron de ruimte in. Aaron speelde wederom een uitstekende wedstrijd, maar hij stond voortdurend tegenover twee man (een mandekker en een man die daar vijf meter achter stond: Ilpendam had zijn huiswerk goed gedaan).
In de rust maakte trainer Nico de jongens op realistische wijze duidelijk dat een overwinning zeker mogelijk was als ze de opwaartse lijn voort wisten te zetten. ‘EVC is een diesel die langzaam op gang komt maar eenmaal in beweging moeilijk te stoppen is’. Hij kreeg gelijk, want EVC pakte de draad op en begon fel en met goed voetbal aan de tweede helft. Coen was licht geblesseerd en werd vervangen door rechtsbuiten Timon, waardoor John linksback ging spelen. Noah verving Kike op de linkshalfpositie en deed dat goed. Na een kwartier brak Timon op rechts door. Hij zette laag voor en Aaron was er als de kippen bij om de bal binnen te werken: 2-2. Daarna besloten de trainer en zijn assistent om een-op-een te spelen. Er moest namelijk gewonnen worden om uitzicht op de titel te houden. De uitstekend spelende rechtsback Hamza werd gewisseld voor Kike die linksbuiten ging spelen waardoor Semmi samen met Aaron in de spits kwam. Sam werd rechtsback. De assistent dacht nog dat Kike op de halfpositie van meer waarde kon zijn en Semmi linksbuiten, maar de trainer kreeg gelijk en paste daarmee een gouden wissel toe. Want wat gebeurde er? Aaron wint een duel net binnen de zestien op de hem bekende wijze: jezelf klein maken, kont in de heup van de tegenstander en de bal zodanig afschermen dat niemand erbij kan. Eenmaal van zijn tegenstander verlost dribbelt hij drie, vier meter vanaf de achterlijn naar het doel met zijn blik spiedend naar een vrijstaande speler. Hij heeft drie opties: de bal blind voorgeven, kiezen voor Sam bij de eerste paal of voor Kike bij de tweede paal. Hij bewaart de rust en kiest na een paar tellen (fractie van een seconde) voor Kike. De voorzet is perfect en Kike caramboleert de bal met een half opgetrokken linkerbeen met binnenkant voet in het doel. 3-2 en nog een paar minuten te spelen! Ilpendam zet nog aan…het zal toch niet, toch niet weer? Maar keeper Sjors verricht twee, drie knappe reddingen (daarvoor eigenlijk al) en alle jongens blijven scherp. Toonbeeld van inzet en winnaarsmentaliteit en bij vlagen goed technisch spel was Jan, die de tweede helft de strijd op het middenveld aanbond en steeds Timon, Eric of Aaron bediende.
De uitstekende leidende scheidsrechter Edwin Schans, die de misbaar makende leiding van Ilpendam al in de eerste helft resoluut van repliek diende en overal op tijd bij was om weloverwogen beslissingen te kunnen nemen, floot het eindsignaal: de buit was binnen de vreugde groot. Niet eens vanwege die overwinning, maar vooral omdat de ploeg die beter was nu wél aan het langste eind trok.
De buit is nog niet echt binnen, want er moet nog drie keer gewonnen worden. De laatste wedstrijd tegen de Foresters zal nog lastig worden, want die ploeg is met een ruime overwinning op Hoofddorp op dreef. En ik zie Ilpendam geen punten meer verspelen.
Dick